De Andes en de haan

De eerste stop na Quito was het prachtig gelegen Papallacta, een gehucht in de Andes op 3300m. Ik sliep daar een nachtje in een thermaalbadenhosteria in een charmante kamer met natuurlijk een prive thermaalbad en openhaard die in de avond als het koud werd voor me werd aangestoken. Koffie werd op mijn verzoek om 06.30 gebracht. Zo zie ik het graag. Ik was daar op tijd dus heb ik de rest van de dag met mijn kont in het hete water gezeten, uitgerust en gereflecteerd op wat allemaal is gebeurd. Ook hier was er niemand dus had ik alles voor mijzelf. Echt niet normaal. Het was zoals de onsen in Japan alleen dan buiten. Ik was wel doorlopend in gevecht met een grote haan. Ik begon te wennen aan de hoogte maar het was weer hoger dan Quito en de nachten waren nog onrustig.

Vervolgens heb ik de bus genomen (4uur) naar een haciënda (boerderij) waar ik 2 nachten sliep in een kamer met haard aan de rand van Cotopaxi NP bijna onder de gigante vulkaan Cotapaxi. De buschauffeur zette me daar af aan de kant van de weg in de bergen waar ik met een jeep werd opgehaald. De vulkaan Cotopaxi is al maanden afgezet vanwege uitbarstingsgevaar en de haciënda al maanden leeg omdat mensen angstig zijn voor de waarschuwingen. Ik was dus weer alleen en er werd goed voor me gezorgd. Ik bereide mij voor op de klim van de vulkaan Ruminahui die vlak naast de Cotapaxi ligt. Dat kon wel maar moest de eigenaar van de haciënda voor me regelen via Quito. Iets met vergunningen en toestemming. Ging gelukkig toch niet helemaal volgens de regels want anders moest ik een gids meenemen en ik ben een lonely hiker. Er vlogen continu helikopters om de vulkaan te monitoren. Ik kreeg instructies van de eigenaar van de hacienda over de beste route om tot de top te komen en wat te doen bij evacuatie als ik hoog in de Andes zou zijn. Ik werd zenuwachtig aan de vooravond van de klim en moest ik ook nog papieren tekenen over aansprakelijkheid aangezien er een dreiging was. De mislukking op mt. Fuji 6 maanden geleden staat mij nog helder bij. Dus ik teken wel. Ik werd 07.22 met een jeep naar Cotopaxi NP gereden tot 3800m hoogte en daar achtergelaten. Sir, you are on your own now. Niet veel later was ik al verkeerd gelopen maar het weer was redelijk en ik had een visual op de vulkaan dus liep ik maar mijn eigen route. Hier staan geen bordjes. Laatste paar 100m naar 4800 was zo stijl en geen grip zodat ik elke keer naar beneden gleed door het grind en met handen en voeten in dat grind letterlijk lag te happen naar adem. Een meter wil je op die hoogte maar een keer afleggen. Soms dacht ik uberhaupt niet meer op adem te komen. Wat een strijd. Ben er toch 7uur mee bezig geweest return en ik wilde maar 164 keer opgeven. Er was helemaal niemand!

De volgende bestemming was Banos (3uur) dat dramatisch spectaculair is gelegen aan de rand van een kloof onder een vulkaan die vorige week is uitgebarsten. Het stadje ligt op 1800m in de richting van de Amazonas. Elke 5 jaar wordt de stad geëvacueerd als de vulkaan uitbarst. Banos is backpackersparadise en er worden bussen vol afgezet. Zo ben je dagen alleen maar dit is wel heel toeristisch. Het draaide gewoon niet alleen op mij. Dus ben ik maar gaan fietsen. Over een hoofdweg door de Andes richting de Amazonas langs prachtige natuur en watervallen. Je zag het landschap veranderen. Maar het begon hard te regenen en ik had geen spatborden, op snelheid naar beneden, gladheid, trucks en bussen en oeps een bocht en een ravijn. Ik was bang dat mijn Lonely Planet nat zou worden. Met de vulkaanklim in mijn lijf kon ik niet meer terug fietsen. Heb ik met de buschauffeur gewoon de bike in de bus gegooid en teruggekeerd. Fijne vent. Het werd al donker.

Ik vertrok met de bus vanuit Banos en na 6uur bochten werd ik op mijn verzoek uit de bus gegooid voor een hosteria aan de kant van de weg bij Ingapirca. Dat is een inca ruïne. Ik sliep naast die opgraving op 3300m wederom in de countyside. Ik kon in de ochtend de site bekijken en er was weer niemand. Vervolgens de bus genomen naar de stad Cuenca (Unesco) waar ik nu twee nachten verblijf in een leuk koloniaal hotelletje in centro historico. Fijn gewandeld door de stad en wederom Spaans koloniale architectuur en wat musea bekeken.

De afgelopen tijd stond in het teken van de Andes, allerlei bussen, de hoogte, de countryside, vervelende honden en soms koud. Het was een enerverende tijd. Morgen ga ik met de bus naar Guayaguil (5uur) waar ik na een nacht bij het vliegveld maar weer eens het vliegtuig ga nemen maar nu naar de Galapagos. Dus morgen een busrit naar het Westen de Andes uit naar het laagland richting de oceaan waar het warm is. Maar hier in Cuenca is het overdag ook al boven de 20. Deze stad is nog schoner dan Quito. Zit ik in Spanje? Morgen gaan de bergschoenen in de backpack, worden de truien weggegooid en zal ik de rest van de reis op flipflops lopen. Zon, zee, strand en heel veel wildlife. Ik ga naar een paradijs.

Het bussysteem is hier prima en efficiënt geregeld. Ik vind Ecuador sowieso erg aangeharkt, georganiseerd en vriendelijk. Soms bijna Westers. Dit moet samen met Uruguay het meest charmante land zijn van dit continent. Echte latinospirit en chaos a la Venezuela heb ik hier niet gevonden. Wat dat betreft is het erg saai hier maar de mensen zijn zo aardig en mooi met lieve charmante gezichtjes waar je naar kan blijven kijken.

Groet,
Reizende oom Roel