Muzungu in Rwanda

Toen ik fotos wilde plaatsen in Goma ging er eea mis maar ze staan nu bij het vorige bericht; op de brommer naar Congo (zie rechtsboven, menu, reisverslagen). Echt de moeite waard want de fotos zijn echt bijzonder.

Vanuit Goma ben ik teruggegaan naar Rwanda en uiteindelijk naar Kigali, de hoofdstad, gereisd waar ik vier nachten blijf. Kigali is totaal anders dan Kampala. Het is veel kleiner en relatief schoon en absoluut rustig. Er is hier zelfs een zekere structuur te herkennen. Maar het is vooral heel veilig en gemoedelijk. In de steden is het in Rwanda uberhaupt veiliger dan daarbuiten. Er lopen veel soldaten langs de wegen rond Kigali en in het centrum staan ze de boel in de gaten te houden. Omdat de stad zo centraal ligt heb ik vanuit deze plaats verschillende trips gemaakt. Veel van de laatste dagen stond in het teken van de 1994 genocide en de daaruitvolgende Great African War. Ik heb een aantal plekken / kerken bezocht in het zuiden van Rwanda, richting de grens met Burundi, waar alles nog in tact is gelaten. Het heeft mij echt geraakt want wanneer je door het land reist, kan je juist een goede voorstelling maken van wat hier gebeurd is in de hutjes tussen de bananenbomen. 1miljoen slachtoffers in 100 dagen. De schedels, kleding, en wapentuig ligt er nog. Zelfs de plassen opgedroogd bloed op de muur die werd gebruikt om kinderen op dood te gooien. Kelders vol met botten, het bebloede altaar en de machettes en een uiteenzetting van de meest brute wijze waarop vrouwen werden afgemaakt. De tutsi dachten veilig te zijn voor de Interhamwe in het huis van god. Tja..... dat dachten de kinderen in Europa ook.

Vanuit Kigali ben ik ook met een dikke SUV met chauffeur naar Akagera NP in het oosten van het land gegaan, een enorm natuurgebied (bushveld) dat weer anders is dan de landschappen waar ik tot nu toe doorheen ben gereisd. Dit gebied vormt de grens met Tanzania en ik ben daar de hele dag met safari geweest. Helaas wilde de olifant zich niet laten zien. Op de terugweg kregen we nog autopech.

Maar dan dit; met mijn hondenverdrijver in de aanslag tijdens mijn wandelingen door de wijken van Kigali, kwam ik helemaal geen hond tegen??? Raar. Hebben ze hier na de genocide en masse honden afgemaakt. Rwanda lag namelijk letterlijk vol met lijken en ledematen zodat de honden 'a taste of human flesh' hadden ontwikkeld. En dat ze hier Mac Donald echt niet kennen maar wel alle spelers van het Ned.elftal kunnen opnoemen. En dat de hoofdwegen vooral worden gebruikt om over te lopen want autos zijn er bijna niet.

Op wat incidenten na heb ik geen problemen gehad tijdens het reizen. Het was prima te doen en relatief veilig. Ik voelde mij soms de koning met al dat zwaaien vanuit de jeep en als ik uitstapte schokken kinderen soms en vielen ze in de greppel en riepen; Muzungu, Muzungu. Veel vroegen geld maar een ventje vroeg of hij mijn schoenen mocht hebben. Ik was perplex, en ik dan? Je hebt maat 25? Toen hebben mijn chauffeur ik ik zijn vader gezocht in het dorp tussen de bananabomen en geld gegeven voor schoenen. Ik kan de wereld niet veranderen maar wat ik wel kan veranderen is iemands geluk van die dag. Ik wist meestal wanneer het gesprek over mij ging, dan hoorde ik Muzungu. Ik was Muzungu (blanke man) in Centraal Afrika.

Leuk allemaal; maar Muzungu vliegt deze nacht lekker naar huis. Ik weet zeker dat ik nu ook schoenen voor Vivienne mag kopen.

Ik plaats nog fotos die bij dit verslag horen.
Groet uit Kigali