kerst in Bakoe

Afgelopen donderdagochtend vroeg vloog ik naar Kiev, de hoofdstad van de Oekraïne om daar een nacht te slapen in een mooi hotel met balkon met zicht op het plein van de revolutie. Waar destijds die journalisten zaten. Kerst zal ik niet vieren. No more mistletoe for me. Ik had dus ruim de tijd om de stad te bekijken om vervolgens vrijdagavond laat naar Bakou te vliegen, de capital van Azerbeidzjan. Deze reis van tien dagen staat in het teken van het begin van de zijderoutes. De Kaukasus. Later wil ik een reis maken over de zijderoutes van Oezbekistan naar China.

Het was ruim onder nul in Kiev en de stad staat vol met kloosters en onwerkelijk mooie orthodoxe kerken waarin oude iconen te bewonderen zijn. Er lag een klein laagje sneeuw. Ik vind het een mix tussen Moskou en Minsk. Qua stratenpatroon en architectuur. Ik heb gewandeld langs kerstmarkten en mooie gebouwen en heb veel kerken bezocht. Toeristen waren er niet en espresso op straat was 25 cent. Wel onaangename situatie meegemaakt met een paar ongure mannen, veel geld en stille politie. En ik was ineens verdacht. Gelukkig goed afgelopen maar ik stond gelijk op scherp.

Vervolgens vloog ik dus laat in de avond van Kiev naar Bakoe, de hoofdstad van het islamitische Azerbeidzjan in de Kaukasus. Ingeklemd tussen de zwarte zee in het Westen en de kaspische zee in het Oosten en Rusland in het Noorden en Iran in het Zuiden. Een kruispunt van culturen. Een gebied met veel geweld in het verleden en nog steeds is Azerbeidzjan in staat van oorlog met Armenië. Je kan dus niet overal vrij reizen. Bakoe is eigenlijk surrealistisch. Een hypermoderne stad aan de Kaspische Zee gebouwd met oliedollars. Zoals Panama City, Doha, Manama en Kuweit City waar ik allemaal pas nog was. Het is ruim 10 graden warmer dan in Kiev. Niets is hier te gek en elke steen, lampje en boom zijn perfect. Bouwwerken die je verbazing te boven gaan en het mag wat kosten om de stad romantisch te verlichten na sunset. Dealers van de allerduurste automerken zijn hier niet vreemd en domineren het straatbeeld. Ik heb heerlijk gewandeld over een boulevard en zag de skyline aan de ene kant en de Kaspische Zee aan de andere kant. Zo een boulevard waar ik graag over loop en mij in mijn element voel. De autochtone bevolking heet de Azeri vorgens mij. Extreem mooie mensen en erg lief. Een mix tussen Ottomaans, Perzisch en Centaal Aziatisch.

Het is wel erg streng hier. Net als in Kiev ben ik aangehouden door geheime agenten voor ondervraging. Wie ik ben en wat ik doe. Ze zijn dat niet echt gewend denk ik, een mafkees die graag wandelt over de wereld. Soms liep ik ergens of fotografeerde waar dat niet was toegestaan. Dan maakte ik gewoon een foto achter de rug van een agent. Zo ben ik weer... (zie foto). Just sport. Er wordt hier bijna geen hoofddoekje gedragen en ook is er geen oproep tot het gebed. Er wordt hier zelfs kerst gevierd. Ik begrijp het nog niet helemaal. Wel heel relaxed en niet zo spastisch als in het Midden Oosten. Wat een aparte wereld weer. Een bijzondere regio. Wat moet ik er nu van denken en hoe moet ik het plaatsen?

Vandag ga ik het oude Bakoe bekijken. Daar waar de oorsprong ligt van de zijderoutes. Hier, ingeklemd tussen het Westen en het Oosten. Morgenochtend komt iemand mij ophalen met een AWD jeep en ga ik een paar dagen de bergen in. Op zoek naar oude kerken, rotstekeningen en koperdorpen. Aan de grens met Dagestan, Russia en langs ravijnen en door heel veel sneeuw. Het wordt een avontuur! En heeeel koud.

Groet,
Remi