Hiking Tasmania

Na 10 dagen verblijf in de Northern Territory heb ik het vliegtuig van Alice Springs naar Hobart in het zuiden van dit kleine eiland genomen waar ik het tweede deel van mijn reis begon. Daar heb ik een auto gehuurd die ik de afgelopen week naar het noorden aan het rijden ben omdat ik de auto daar in de haven van Davonport in kan leveren en vervolgens de boot kan nemen terug naar Australië. Andere reizigers vinden dat slim bedacht. Links rijden ging gelijk goed (ervaring natuurlijk) maar die automaat geeft mij geen controle. Erg irritant.

Het was iets boven de 30graden toen ik aankwam en dat was een verademing na de outback. Wat me gelijk opviel was het totaal andere landschap, de vergelijking met Nieuw Zeeland en de geur van de eucalyptusbossen maar ook de afgebrande bossen en huizen gedurende de extreme branden van 2 maanden geleden. Pijnlijk. Na een nacht in Hobart ben ik twee nachten in Tasman NP in een oud appelplukkers cabin gebleven, nog ingericht als destijds en charmant. Ik heb wat hikes gemaakt in dit park door de bossen en langs dramatische kustlijnen van deze peninsula. Heerlijk, daar was ik voor gekomen. En natuurlijk de Tasmanian Devils bezocht in de zoo.

Ik heb ook een paar dagen Wild Rivers NP en Cradle Mountain NP in het binnenland bezocht om wat te hiken en daar in omgebouwde mijnwerkersbarakken geslapen. Een gebied met oeroude bossen waar sprookjes vandaan komen. In de central highlands is het ook een stuk kouder en er kunnen vier seizoenen in een dag voorkomen. Maar ik bereid me goed voor op mijn hikes en het was totaal anders dan de peninsula. Cradle mountain NP was zeer spectaculair en ik heb daar een hike van 8 uur gemaakt naar en over randen van kratermeren en toen zag ik mt. Cradle. Ik kon het niet laten. Hij fluisterde; i want to be climbed. Boven had ik handen en voeten nodig om over grote stenen te klimmen stijl omhoog. Listig want het was mistig, glad, ik gleed weg, zat vast in een spleet en ben 80 meter voor de top gestopt. Er waren rond de top ook geen kettingen meer om je aan op te trekken. Voorheen zou ik zeker verder zijn gegaan maar nu heb ik een belofte aan mijn dochter heelhuids thuis te komen. En belofte maakt schuld heb ik ergens gelezen. Op de terugweg moest ik soms over stenen op mijn buik naar beneden glijden. Ik heb blaren en spierpijn van al dat hiken maar ik ben blij dat ik voor deze Tasmaanse excercitie heb gekozen.

Ik ga vanavond dus met een enorme boot van Tasmanie naar Australië waar ik morgenochtend in Melbourne aankom. Eindelijk een major city met skyscrapers voor de verandering. Dan gaat het derde en laatste deel van mijn reis beginnen. Een relaxt deel. Na daar de stad bekeken te hebben regel ik weer een auto en heb ik nog twee weken om naar het noorden te rijden.

groet Rémi